પ્રાચીન સમયમાં ઉજ્જૈનમાં વિક્રમાદિત્ય નામના રાજા હતા. વિક્રમાદિત્યએ જ વિક્રમ સંવતની શરૂઆત કરી હતી. એક દિવસ રાજા પોતાના ગુરુને મળવા આવ્યાં હતાં. વિક્રમાદિત્યએ ગુરુને કહ્યું કે ગુરુદેવ, કૃપા કરીને મને એવો એક મંત્ર જણાવો જે હું પણ યાદ રાખી શકું. જેથી હું અને મારા વંશજોને બચાવી શકાય.
ગુરુએ સંસ્કૃતમાં એક શ્લોક લખીને રાજાને આપ્યો. એ શ્લોકનો સાદો અર્થ એ હતો કે તમે જ્યારે રાત્રે સૂઈ જાઓ ત્યારે વિચારો કે આજે તમે જે જીવનમાં જીવ્યા છે તેમાં બીજાના કલ્યાણ માટે તમે શું કામ કર્યું છે. જો આપણે કોઈપણ દિવસે કોઈ શુભ કાર્ય ન કર્યું હોય તો આપણને તે રાત્રે સૂવાનો અધિકાર નથી.
રાજા વિક્રમે પોતાના સિંહાસન પર જ આ લખ્યું હતું. આ પછી તે દરરોજ આ મંત્રનું સ્મરણ કરતો હતો. રાત્રે સૂતા પહેલાં વિચાર કરો કે આજે મેં કોઈ સારું કર્યું છે કે નહીં.
એક દિવસ તેઓ ખૂબ જ વ્યસ્ત હતા. આખો દિવસ પસાર થઈ ગયો અને રાત્રે સૂતી વખતે તેણે તેમના ગુરુના ઉપદેશોને યાદ કર્યા. વિક્રમાદિત્યે ઘણું વિચાર્યું, પણ તેમને યાદ ન હતું કે મેં આજે કોઈ સારું કામ કર્યું છે કે નહીં.
વિક્રમાદિત્ય તરત જ મહેલની બહાર આવ્યા હતા. એક ખેતરમાં રાજાએ જોયું કે એક ખેડૂત ઠંડીમાં પાકની રક્ષા કરતા સૂઈ ગયો હતો. વિક્રમાદિત્યએ તરત જ ખેડૂતને તેની ગરમ શાલ ઓઢાડી દીધી. આ કામ કર્યા પછી રાજા પોતાના મહેલમાં પાછો ફર્યો અને શાંતિથી સૂઈ ગયા હતા.